Tankar úr Hvidovre Sjúkrahúsinum: Um menniskju, vónloysi og Gud (1 partur)

Í løtuni eru vit so aftur niðri í Danmark við 5 ára gomlu dóttur okkara, sum seinastu 3 mánaðirnar er farin ígjøgnum heilar tríggjar skurðviðgerir.

Hetta hevur verið ein ovurhonds døpur tíð, nógv hevur staði uppá spæl og fyri okkum sum familja, hevur trýsti verði ræðuligt. 

Skal eg lýsa hesa tíðina við mildum orðum, er talan ivaleyst um eina tað herviligastu tíðina nakrantíð og tey sum kenna nakað til Krígs Høgna vita, at maðurin mangan hevur liva sítt lív rátt og vandamikið, men hesuferð mundi hann knekka undir byrðuni.

Vit eru ikki tey einastu.

Her á sjúkrahúsinum er lagnurnar so ymiskar. Hetta er eitt stað sum fyri mong birtir vón av nýggjum, har nýggir kapitlar í lívinum verða skrivaðir eins og vit eisini eru vitni til vónbrot, grát og deyðadómar. Í stuttum hetta er eitt stað merkt av gleði og sorg, vón og vónloysi. 

Á barnadeildini her á Hvidovre, vóru vit í morgum vitni til ein tannáring, umleið 13 ára gamal, á at síggja sum bera húð og bein. Eg konan sótu sum kánus, tá hesin við mammu sínari kom spákandi inn eftir gongini. 

Ivaleyst raktur av sváraði kronsjúku, vóru eg og konan samd um. 

Bæði hugsaðu ivaleyst, hvussu leingi hesin kundi at halda tilstandin út, hvussu hart hetta mátti raka familjuna, hvussu støðan hjá okkum kundi verði nógv verri.

Jú lívið er svárt og vit verða øll rakt av vanlukkuni fyrr ella seinni; ivaleyst fleiri ferðir.

Hvar er Gud? Handan spurningin seti eg eisini…mangan.

Sum ikki einaferð fór eg mær ein túr inn á kapelli her á Hvidovre sjúkrahúsinum. Hetta er ein lítil, sera hugnalig kirkja, einans eitt rúm við nøkrum fáum stólum, dekorera við viði frá gólvi til loft. Angurin av viðinum gevur einum kensluna av, at ein eru onkra heilt aðrastaðnis; sum ivaleyst eisini er endamálið.

Ein og hvør sum higar kemur má ásannað, at kirkjan á Hvidovre sjúkrahúsinum ivaleyst er tað friðarligasta og besta staðið í øllum bygninginum.

Her hevur ein mangan leita sær skjól, tá ein vildi rýma burtur frá øllum vitloysinum, pínuni og vónloysinum eina løtu og unnað sær eina løtu, har sálin onkursvegna hvílir.

Og eg eri ikki tann einasti.

Í gjárakvøldi sum eg leitaði mær inn í friðarliga rúmi og setti meg, bar eg eyga á stóru bókina aftast í hølinum, bønarbókin. 

Eg hevði annars vóna at kunna sett meg niður og lisið kirkjuavísina, sum boðar frá øllum hugsandi søgum, evnum og spurningum í samband við religión og trúarlív; men til alla vanlukka var einasti lesnaður sálmabókin og Hvidovre lokal avísin; hvørki kveikir mín minsta áhuga. 

Hugsaði við mær sjálvum: vónandi ikki enn eitt sekulert snikaálop at burturbeina kristnan lesna úr almennum støðum. Hareftir at taka meg í nakkan og avgera ikki at verða so paranoidur, fyri síðani at hugsa: ‘hví skuldi eg verði paranoidur’?

Eyguni førkaðu seg tí aftur á bønarbókina.

Bønarbókin er bókin, har vitjandi sjúklingar og avvarandi skriva um teirra tankar, upplivingar og bønir til Gudin.

Eg má viðganga, at eg meiri enn einaferð seinastu árini, havi kaga í hesa bókina og gjørdi tað aftur gjárakvøldið.

Sum eg læs, beit merki í, at nógvar síður eru skrivaðar síðani herviligu skurðvigðerina hjá dóttrini í november seinasta ár.

Her lesur ein persónligastu, djúpasta tankar og kvølir menniskjans. Tey seinastu farvæl, takkbønir og prísan til Gud vegna væleydnaða viðgerð og róp til Gudin úr neyðini, róp um hjálp. Tankar, so sum: eg eri doyggjandi, meiri sjúkur, gloymdur, einsligur... 

og síðani hetta: 

hetta er fyrstu fer Gud…at eg søkið teg, skrivi, etc.

Tá ein endurføddur kristin lesur slíkt, gloymir hann skjótt sína egnu neyð og byrjar at lyfta byrðarnar hjá hesum einstøku upp til Gud, vónandi at hesi enn eru á lívið.

Tað gjørdi eg eisini.

Men so fór heilin sjálvandi ígongd.

Tað undraði meg, tí eg helt Danmark verða eitt meiri upplýst land (meint negativt), eg meini gudleyst, har í tess íbúgvar áttu at verði nærum al-vitandi um óveruleikan av Guds eksistensi og andaliga heiminum.

Hvat var eg vitni til her...?

(kemur meir…)