Trúarverja: eitt vendipunkt í føroyskum Kristindómi

Áhugaverd reaktión eg hava fingi frá trúgvandi, uppá trúarverju, bæði í Kelduna á Fjarðarfestivalinum mikudagin og á fleiri møtum og undir fleiri fyrilestrum eg havi hildi í seinastuni. Trúgvandi í Føroyum eru farin vísa áhuga fyri trúarverju. Ung trúgvandi runt um í Føroyum, eru farin at lesa og seta seg inní trúarverju og teir spurningar sum taka seg upp.

Haldi at tíðin, har kristin ikki leggja í at kjakast, ella svara spurningum ella at seta spurningar, møguliga skjótt fer at verða løgdu aftur um bak. Hesin tigandi holdningur skyldast ivaleyst fleiri galdandi faktorum.

Tann fyrsti, at kristindóms útboðanin og kunningin hevur útilukkandi verið tengt at møtum og talarastólum, heldur enn til tann einstaka.

Tann næsta: Kristindómur hevur verið tengdur, útilukkandi til kenslur og uppliving. Hetta seinni haldi eg tó ikki verða negativt, eftirsum Kristindómur hóast alt er ein ónátturlig religión tengt at andaligari uppliving og kenslum. Men Kristin í Føroyum, eins og nógva aðrastaðni, hava tíðanverri ikki duga so væl at funni rætta og sunna balansan millum uppliving, kenslur og hina síðuna sum er vitan og kjak. Uppruna Kristindómurin í fyrstu og aðru øld var bæði ein yvirnátturlig religión, men samstundis ein kjakmentan og eitt samfelag bygt uppá vitan.  

Tann triðja grundin, snýr seg ivaleyst um tað sekulera rákið, hvørs endamál hevur verið at lagt eina vissa munnkurv á trúgvandi vongin í samfelagnum. Her er tó ikki talan um møtir og prædiku, men um tað akademisku síðuna. Kristin eru vorðin fleskaði upp við rætta og etiska holdninginum um at vit eiga og skulu verða opin, tolerant og objektiv. Slíkt ljóðar jú ómetaliga positivt, líka inntil ein gerst varðin við, at opinleiki, toleransi og objektivur holdningur bara telur fyri tann kristna.

Eg vóni at vit her kunnu koma til eitt vendipunkt her á Føroya landið. At kristin fara at hugsa kritiskt, at tora at standa upp fyri teirra sjónarmiðum, at seta spurningar.

Eitt havi eg so lært seinastu fáu mánaðarnar, at tað kemur hesum kritikkarum og gudloysingum illa við, tá man setir hart ímóti hørðum; hesir eru ikki vanir við at verða setir uppá pláss og ikki at hava aftursvar.

Vænti tí, at sum trúarverju rákið og rørðslan í Føroyum áhaldandi fer at vaksa og trúarverjar fara at reisa seg, fer mótstøða Kristindómsins her á landið, at fáa eitt mótspæl sum higartil ikki hevur vitast um.

Hvussu er tað nú vit siga: 'vak ikki ein sovandi risa'.